Leczenie ran przewlekłych, powstałych zazwyczaj w skutek stopy cukrzycowej bądź żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej odbywać się może na różne sposoby.
Fazy gojenia ran:
poniedziałak – piątek: 08:00 – 19:00
sobota: 10:00 – 14:00
ul. Kasprzaka 11A, 01-211 Warszawa
ul. Karola Kurpińskiego 15, 05-080 Klaudyn
Niedobory żywieniowe są istotnym czynnikiem opóźnienia gojenia ponieważ zaburzają budowę białek gojących nasze rany. Otwarta rana, a zwłaszcza rozległa i zakażona powoduje katabolizm (zwiększone zapotrzebowanie energetyczne) i dodatkowe straty w czynnikach odżywczych.
Przede wszystkim konieczna jest aktywna współpraca pacjenta, a często także jego rodziny. Czy jest wystarczająca motywacja dla rozciągniętego jednak w czasie leczenia wymagającego zmian opatrunków, fizykoterapii, stosowania ucisku, a czasem przejściowego leżenia.
Z definicji to taka, która nie zagoiła się w ciągu 2 miesięcy. Należą do nich:
Przede wszystkim zdiagnozować przyczynę dlaczego rana się nie goi i wdrożyć odpowiednie leczenie przyczynowe jeśli jest tylko możliwe. Dobrze monitorować leczenie chorób towarzyszących takiej jak np. cukrzyca lub niewydolność krążenia, czy też choroby aparatu ruchu wymagających usprawniania pacjenta. Powinniśmy odciążyć ranę jeśli jest stale narażona na punktowy ucisk (odciski, odleżyny itp.)
Przyczyny naczyniowe wymagają zabiegów odtwarzających krążenie (rewaskularyzacja) by-passy stenty, itp. Przy niewydolności żylnej i limfatycznej kluczowe jest leczenie uciskiem , bandażowanie warstwowe, masaże limfatyczne ręczne i pneumatyczne, wyroby kompresyjne, pończochy, podkolanówki oraz zabiegi ablacyjne żył, skleroterapia, laser, fale radiowe lub para wodna oraz klejenie żył.
I. Opracowanie rany – czyli jej oczyszczenie
II. Pielęgnacja rany – pobudzanie wzrostu ziarniny, stosowanie opatrunków hydroaktywnych.
III. Zamknięcie rany:
Warunkiem powodzenia przeszczepów i postępu zamykania rany jest dobre ukrwienie i niezakażone dno rany. Miejscowo można także stosować stymulację czynnikami wzrostu oraz stymulację laserową.
W przeszłości leczenie ran opierało się na zmianie opatrunków ze zwykłej gazy nasączonej odpowiednimi lekami. Dzisiaj obok takiego postępowania wyrosły nowe sposoby oparte na opatrunkach specjalistycznych utrzymujących odpowiednie wilgotne środowisko w ranie oraz zapewniających dobrą chłonność wydzieliny z rany.
Opatrunki takie pozwalają na bezurazową ich wymianę i dbają o wilgotne środowisko ograniczając jednocześnie ilość wysięku w ranach.
Dobry opatrunek powinien łączyć cechy: przepuszczalność dla tlenu i dwutlenku węgla, powinien być atraumatyczny (nie przyklejać się do rany), ułatwiać zmianę opatrunku bez urazu. Warto pamiętać także o odpowiednim zadbaniu o skórę wokoło rany i jej odpowiednie natłuszczenie.